دعایم کن

بیماری ها تنهایم نمیگذارند.همه شان ریشه در مشکلات روحی دارند.میخواستم زمین دهن باز کند و مرا ببلعد وقتی پزشک ارتوپدم هم مرا نصیحت میکرد که دنیا ارزش هیچ چیز را ندارد و از استرست کم کن و چه و چه.. 

هنوز هم آرامشم در بین فامیل مثال زدنیست!!بزرگترین نشانه اش هم داشتن پسری آرام

چه کسی از درون من خبر دارد.با اندک تاملی میفهمم که چقدر درون و بیرونم در تضاد است و این چقدر آزار دهنده.

میخواهم شاد باشم و این شادی را به همه انتقال دهم اما از درون تهی شده ام.میخواهم بی تفاوت باشم نسبت به همه بی تفاوتی ها اما مگر میشود که ندید و نشنید....

کسی میگفت باید نفر اول زندگی ،خودت باشی،مهمترین و ارزشمندترین!!تا بتوانی بهترین تصمیمات را بگیری.هیچ وقت یادم نیست در زندگی خودم را مهمتر از کسی دانسته باشم.شاید علت شکستنم این باشد....میخواهم اینگونه باشم............دعایم کن